Recensie: ‘Lang en Gelukkig’ van het Ro Theater

In Engeland is de Panto een traditie van al vele decennia: familievoorstellingen rond Kerstmis, met flauwe humor, publieksparticipatie, mannen in travestie en heel veel grappen met vunzige dubbele bodems. Regisseur Pieter Kramer en toneelschrijver Don Duyns wilden kijken of ze met een Nederlandse variant op de Panto de traditionele familievoorstelling van het Ro Theater –een traditie waarin de laatste jaren danig de klad was gekomen- nieuw leven konden inblazen. Met wervelend resultaat.

Ze bedachten een ongewoon sprookje waarin Assepoester vriendin is van Roodkapje, de boze stiefmoeder dochters heeft die Paris en Hilton heten en de prins de ware liefde vindt met zijn koninklijke stylist. Klein Duimpje heeft een mini-rolletje: hij is zo klein dat niemand hem kan zien. Het publiek mag helpen en meezingen.

De regie van Kramer is een ode aan de magie van het toneel, met glijdende decorstukken, goochelacts en een scène die op magistrale wijze het perspectief wisselt waardoor we ineens de gebeurtenissen van bovenaf bekijken.

Bekende namen van Arjan Ederveen en Alex Klaasen mogen dan misschien publiekstrekkers zijn, op het podium vallen vooral de toneelacteurs op: Hannah van Lunteren speelt Assepoester als meisje van hiernaast, Hans Leendertse is schaamteloos als hulpeloze prins met darmproblemen en Sylvia Poorta heeft een hilarische dubbelrol.

Maar Gijs Naber steekt ze allemaal naar de kroon. Als stylist van de prins is hij de meester van de betekenisvolle blik en als slechte, lelijke en domme stiefdochter Hilton weet hij met uitzinnige fysieke humor de algehele hysterie steeds een tandje hoger te schakelen.

Het knappe van schrijver Don Duyns is vooral dat hij een Nederlands equivalent heeft gevonden voor de talige onderbroekenlol van de Engelse Panto. Zijn vondsten zijn schunnig, maar nooit expliciet. Daarom is Lang en Gelukkig een echte familievoorstelling, met vrolijke poep en pies-humor voor kinderen vanaf een jaar of acht en schuine grappen voor volwassenen, maar speciaal ook pubers lijken het geheel uitstekend te kunnen waarderen. Voor de theaterliefhebber worden zelfs nog een paar postmoderne verwijzingen ingebouwd.

Het is jammer dat het eind geen uitbundige, alles inlossende finale is, maar een beetje ongeïnspireerde musical-parodie. Maar dat is een kleine smet op een feestelijke, aanstekelijke voorstelling, met veel mogelijkheden voor een vervolg volgend jaar. Met die Kerst-traditie van het Ro zit het wel snor.

Lang en Gelukkig van het Ro Theater. Gezien 21/12/07 in Rotterdam. Te zien in Amsterdam 9 t/m 11/1/08(Stadsschouwburg), 23/1 (Meervaart), tournee t/m 3/2. Meer info op www.rotheater.nl

4 Comments »

  1. Goh, ik vond het juist een slecht geschreven, slecht gespeelde, van de banale flauwiteiten aan elkaar hangende voorstelling. Van het niveau Samson en Gert, regenachtige woensdagmiddag, laten we dan in godsnaam maar naar België twee gaan kijken. En dan drie uur lang, zonder mogelijkheid tot wegzappen.
    Als je nog naar een spetterende, zinderende, ècht grappige, voor alle leeftijden (vanaf een jaar of negen) geschikte familievoorstelling wilt, ga dan naar Midsummernightsdream van de Paardenkathedraal.

    Reactie by Liesbeth — 3/1/2008 @ 11:19
  2. Wij zijn het helemaal eens de de bovenstaande recensent.
    Platvoers, hangt aan elkaar van traverstietenhumor en rel nichterige slecht gespeelde onzin. Bah, Bah bah, Beslist geen leuke kinder- en familiefilm. Wij kwamen echt met een enorm vieze smaak uit de voorstelling. Onze zoon van 10 vond er helemaal niets aan en wij nog minder. Helaas dat we niets positief te melden hebben. Gelukkig snapte onze zoon alle smerige implicaties nog niet.

    Sterk af te raden.

    Jan

    Reactie by Jan — 9/10/2010 @ 18:11
  3. Heeft u het over de voorstelling of de film? Deze recensie gaat over de voorstelling; de film heeft dezelfde titel, maar is denk ik toch echt een eigen kunstwerk.

    Reactie by simber — 9/10/2010 @ 18:23
  4. Bijzonder om bovenstaande reactie te lezen. Ik vond het theaterstuk briljant, subtiele geestigheden waarvoor je wel de klassieken moet kennen. Smerige vond ik het in ieder geval niet. En mijn kinderen van 11 en 12, konder er ook, ondanks hun tere kinderzieltjes, erg om lachen. Als de film een en ander kan benaderen zou dat een hele prestatie zijn.

    Reactie by Hans — 24/10/2010 @ 15:04

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI

Leave a comment

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-Share Alike 3.0 Unported License.
(c) 2024 Simber | powered by WordPress with Barecity