Recensie: ‘Mightysociety8’

Parool,recensies — simber op 22 oktober 2010 om 01:30 uur
tags: , , , ,

Joeri Vos speelt de regisseur. Maar niet zomaar een regisseur. Met een rare pruik, een sik en een paars gestreepte trui lijkt hij als twee druppels water op de echte regisseur van de voorstelling, Eric de Vroedt. Het achtste deel van Mightysociety, De Vroedt’s serie van tien actuele, geëngageerde theatervoorstellingen, greep de aandacht met de openbare auditie Op zoek naar Geert Wilders en publiciteitsmateriaal voor Geert Wilders, de musical. Maar De Vroedt zoekt geen theatrale confrontatie met de PVV-politicus, hij doet iets veel gevaarlijkers: hij gaat de strijd aan met zichzelf.

Bij binnenkomst krijgen de toeschouwers PVV petjes en hoofddoekjes uitgedeeld. We zijn niet bij Geert Wilders, de musical, we zijn figuranten die backstage zitten te wachten tot de première over een paar uur, of eigenlijk zitten we her en der verspreid in een oud bankgebouw bij een toneelstuk dat probeert via dit spiegelpaleis iets over Wilders en het populisme te zeggen. En voor de verwarring: Vos, die de regisseur speelt, schreef de tekst, die door De Vroedt geregisseerd wordt.

De rollen zijn herkenbaar: de producente (een heerlijk bitchy Catrien van Boxel) bestiert de boel met cynische voortvarendheid, de schrijfster maakt zich zorgen over de artistieke geloofwaardigheid, de hoofdrolspeler is kwijt, de bijrolspelers zijn op van de zenuwen (met Rick Paul van Mulligen als overdreven clichématige maar adembenemend snelle valse nicht) en de regisseur heeft maar bar weinig controle over de zaak.

De scènes zijn razendsnel, geestig en worden voortdurend onderbroken door nieuwe telefoongesprekken of opkomsten. De schrijver en de regisseur, kunstzinnige en maatschappelijk geëngageerde theatermakers blijken van ‘Joop’ de vrije hand te hebben gekregen voor een Wilders-musical, bedacht op een avond in de Smoeshaan als anti-statement. Maar de persiflage wordt door het publiek serieus genomen en de infiltratie van de ‘martelaars van de linkse kerk’ wordt onschadelijk gemaakt door de machtige musical-industrie.

Tot zover beweegt Mightysociety8 zich op vertrouwd terrein. Vos en De Vroedt kunnen in de klassieke backstage-situatie veel grappen en speldeprikken kwijt over theater, kunst en politiek. Ondertussen komen hilarische decorstukken voorbij: kaasmeisjes, een roedel boerka’s, en een WTC toren. Maar omdat steeds duidelijk is dat De Vroedt hier zelf ten tonele wordt gevoerd ontstaat wrijving en ongemak.

Want wat is eigenlijk het verschil tussen een escapistische musical en de de geëngageerde voorstellingen van De Vroedt zelf, die toch vooral preken voor eigen parochie? Wat heeft het publiek aan de nuance van de ‘twaalfkantige medailles’ die hij probeert te brengen?

Het pleit enorm voor de voorstelling dat het deze vragen expliciet stelt, en dat het de betere antwoorden overlaat aan oppervlakkige musicalnicht (‘Ik wíl oogkleppen. Musical gaat over iets groters, ergens bijhoren’) en de artistiek correcte schrijfster (‘Het maakt me niet uit hoe mijn tekst gespeeld wordt, als het maar met noodzaak en passie gebeurt’) of de acteur die Wilders speelt, die door diens uiterlijk aan te nemen iets meer begrijpt van de angst die Wilders moet hebben.

De voorstelling eindigt met een woedende monoloog van Vos/De Vroedt, boos op de wereld, op de overbodigheid van zijn eigen werk, op zijn lafheid. Ongericht en ongeremd boos, destructief, lichamelijk en gevaarlijk. ‘Ik wil iemand in elkaar slaan’, zegt Vos en hij sleurt Eric de Vroedt uit het publiek. Ze vechten. Het doet pijn.

Misschien is Mightysociety8 niet een heel goede voorstelling. Maar het is wel een voorstelling die het Nederlandse theater de maat neemt en waarin persoonlijke drijfveren tot op het bot worden onderzocht. Eric de Vroedt is een theatermaker met een grote bek, maar hier gaat hij serieus met de billen bloot. Dat verdient respect, en navolging.

Mightysociety8 van Eric de Vroedt en TG42. Gezien 21/10/10 in Mediamatic Bank. Aldaar t/m 30/10. Tournee t/m 27/11. Meer info op www.mightysociety.nl

2 Comments »

  1. Mooie recensie. Helemaal mee eens. Maar waarom het dan geen ‘hele goede voorstelling’ is, is mij een raadsel. Volgens mij is alles wat je beschrijft net wat het theater zou moeten bieden. Ik zeg dus: een adembenemend goede voorstelling!

    Reactie by Spoon — 22/10/2010 @ 16:04
  2. Ja, daar heb je wel een goed punt te pakken, Spoon.
    Ik probeer af en toe op mijn gebrekkige wijze het begrip ‘kwaliteit’ aan de orde te stellen. Ik houd vaak van voorstellingen met grote zeggingskracht of authenticiteit die veel andere mensen verschrikkelijk vinden. ‘Branden’ bijvoorbeeld, waar een aantal collega’s vielen over de mindere acteurs of verstaanbaarheid. Ik vind dat niet relevant, omdat het daar niet over gaat, maar er zijn genoeg mensen die dan de voorstelling niet vinden voldoen aan een zekere basiskwaliteit, en afhaken.
    Ik zag gisteravond ook wel genoeg smetten (een aantal acteurs die ik niet goed vond, de slecht uitgewerkte positie van de toeschouwers-als-figuranten, etc.), maar die doen wat mij betreft niet ter zake als een groep kunstenaars zo weloverwogen zo veel overhoop durft te halen. Maar ik weet vrij zeker dat het een aanzienlijk deel van het publiek niet zal bevallen. Zij verwachten misschien iets dat affer, mooier, of -tsja- beter is.
    Ik hoop dat zo’n zinnetje dat voorbehoud enigszins duidelijk maakt, maar bij herlezing is het waarschijnlijk alleen maar onduidelijker… Ik moet daar even over nadenken.
    Ik heb ditzelfde idee overigens iets specifieker beschreven mijn recensie van ‘Wandelen op de Champs Elysee’ en ‘Nacht’ op Over het IJ.

    Reactie by simber — 22/10/2010 @ 16:37

RSS feed for comments on this post. TrackBack URI

Leave a comment

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-Share Alike 3.0 Unported License.
(c) 2024 Simber | powered by WordPress with Barecity